The Man Who Laughted - Een meesterwerk van stilte en tragische humor over een verminkte edelman die door de liefde gered wordt

De stille film “The Man Who Laughed”, gereleased in 1928, staat als een monument voor het einde van een tijdperk. Deze meesterlijke adaptatie van Victor Hugo’s gelijknamige roman was één van de laatste grote successen voor de Amerikaanse filmindustrie voordat de komst van geluid de scène veranderde. Ondanks dat het verhaal zich afspeelt in de late 18e eeuw, spreekt “The Man Who Laughed” nog steeds tot de moderne kijker door zijn universele thema’s van liefde, verlies en de menselijke conditie.

De film volgt Gwynplaine, een jonge man wiens gezicht ontvormd is door een wrede grap van zijn vader. Verlaten en gemarginaliseerd door de maatschappij, vindt Gwynplaine troost in Dea, een blinde vrouw die hem accepteert zoals hij is. Hun liefde bloeit op tussen de schellen van een circuswereld vol extravagantie en tragedie. Maar hun geluk wordt bedreigd door de intriges van Lord Dirry-Moore, een aristocratische verleider die verliefd wordt op Dea en Gwynplaine’s gehavende uiterlijk gebruikt om hem te vernederen.

“The Man Who Laughed” is meer dan enkel een liefdesverhaal; het is een reflectie op de aard van schoonheid en de onrechtvaardigheid van de wereld. De film doet vragen rijzen over wat het betekent om mens te zijn, en hoe we omgaan met diegenen die anders zijn dan wijzelf.

Een visuele triomf: Regisseur Paul Leni’s meesterschap

De regie van Paul Leni, een Duitse filmmaker die bekend stond voor zijn expressionistische stijl, is een belangrijke factor in de succesvolle overdracht van Hugo’s verhaal naar het witte doek. Leni gebruikt cinematografie en mise-en-scène om Gwynplaine’s innerlijke pijn en vreugde te tonen. De expressieve gezichtsuitdrukkingen van Conrad Veidt, die Gwynplaine speelde, zijn verpletterend.

De film is ook bekend om de gebruikte make-up, ontworpen door Jack Pierce. Pierce creëerde een indrukwekkend masker voor Gwynplaine dat zowel schrikwekkend als tragisch was. Dit masker werd later een inspiratiebron voor vele andere filmmakers en artiesten.

Acteurs	Rollen
Conrad Veidt	Gwynplaine
Mary Philbin	Dea
Brandon Hurst	Lord Dirry-Moore

Muziek als ondersteuning: de kracht van stilte

“The Man Who Laughed” is een stille film, wat betekent dat er geen gesproken dialoog is. In plaats daarvan wordt de verhaallijn overgebracht door middel van acteerprestaties, intertitles (tekst tussen scènes) en muziek. De oorspronkelijke score van de film, gecomponeerd door Gottfried Huppertz, was een meesterwerk van emotionele expressie. Helaas zijn veel kopieën van de originele film verloren gegaan, inclusief de muziek.

Tegenwoordig wordt “The Man Who Laughed” vaak vertoond met moderne scores, maar de oorspronkelijke score had een unieke kracht die de emoties in de film op een onvergelijkbare manier versterkte.

Een tijdloze klassieker: relevantie vandaag

Hoewel “The Man Who Laughed” uit 1928 dateert, blijft het een fascinerende en ontroerende film voor moderne kijkers. Het verhaal van Gwynplaine en Dea spreekt tot onze menselijkheid. Het toont de kracht van liefde, compassie en acceptatie in een wereld die vaak hard en onbarmhartig is.

De film herinnert ons eraan dat schoonheid niet alleen aan het uiterlijk gebonden is, maar ook aan innerlijke kwaliteiten zoals goedheid, trouw en moed. “The Man Who Laughed” is meer dan een oude film; het is een tijdloze klassieker die de kracht heeft om generaties te inspireren en te raken.

Extra informatie:

• Regisseur: Paul Leni

• Scenario: Herman J. Mankiewicz (gebaseerd op de roman “L’Homme qui rit” van Victor Hugo)

• Releasedatum: 1928

• Genre: Romantische drama, Tragikomedie

“The Man Who Laughed” is een film die je niet snel vergeet. Het is een visueel spektakel met sterke acteerprestaties en een emotioneel verhaal dat nog steeds relevant is vandaag de dag. Als je op zoek bent naar een filmervaring die je zal raken, inspireren en verbazen, dan is “The Man Who Laughed” zeker de moeite waard om te zien.